முப்பந்தைந்து வயதின்பின்
உண்மைக் கலைஞர் வாழ்வது அரிதென்பர்.
நாமறிந்தவர்களுள் பாரதி ஒருவனே
சிறந்த உதாரணம்.
உள்ளத்தில் உண்மையுண்டானால்
வாக்கினிலே ஒளியிருக்கும்
என்றவன் சொன்னான்.
 
சுயவொளி கொண்டவை எவையும்
நிரந்தரமாய் நிலைத்ததில்லை!
சுயத்தை அழித்து, ஒளியைக் கொடுத்து
பிறர்க்காக வாழ்ந்ததே பாரதியின் பாதை!
 
எல்லோருக்குமே இது வந்து வாய்ப்பதில்லை.
ஒரு இலட்சம் மனிதரில்
புத்தன், இயேசு, காந்தி போன்றோரால் மட்டுமே
மகாத்தமாவாக முடிகின்றது.
 
மற்றைய கலைஞர்கள்?
மாகாத்மாக்களின் ஒளியைப்
பிரதிபலிக்கும் வெறும் கோள்களா?
 
முப்பத்தைந்து வயதின் பின்னரும்
வாழ்கின்ற நானும் ஒரு கலைஞன்தான்.
இல்லையா? பரவாயில்லை!
நானோர் நட்சத்திரமல்லத்தான்,
அதற்கென்ன?
நான் வெறும் கல்லாகவே
இருந்துவிட்டுப் போகின்றேன்!
 
ஒளியைப் பிரதிபலிப்பதும்
ஒளியை அளிக்கும் செயல்தானே?
இரவல் என்றாலும் அது
இருளை அகற்றும்
என்பது உண்மையல்லவா?