இருளின் கரு அறுத்து
ஒளி சுடர்விட
தூண்டிவிட்ட திரியாய்
என்னுள் ஏதோ முளைக்கிறது …

வலிகளின் ஆடை களைந்து
நிர்வாணம் பூண்ட போது
வாழ்வியலின் சங்கீதம்
இனிமையாய் ஒலித்தது …

செப்பனிடாத பாதையில்
கால்களைப் புண்ணாக்கி
கடந்து சென்ற காலங்களில்
அனுபவப் பயணம்
புதிய பாதையின்
வழிகாட்டியாய்
முன் நகர்கிறது …

ஆசைகளின் இறுக்கத்தில்
தளர்ச்சி தோன்ற
நீளும் இடைவெளியில்
நீண்டு கிடக்கிறது வாழ்வு …

தசைகளின் அணைப்பில்
எலும்புகளை சூடாக்கி
பின் குளிர் காய்ந்து
கருகிப் போகுமுன்னர்
ஒருமுறையேனும் வாழ்ந்து விடு
நீ ஒளியோடு இருப்பாய்! …

13-09-2005